Reacties

14 maart 2008.

Hallo Yvonne,

Wat ontzettend bijzonder mooi, hoe jij de meest indrukwekkende gebeurtenis in je leven omschrijft. Heel indrukwekkend geschreven en zo eerlijk vanuit je gevoel. Ik wilde eigenlijk een boel doen vandaag, maar werd enorm aangetrokken om jouw verhaal te lezen.

Regelmatig vroeg ik mijzelf af waarom. Misschien omdat je zo herkenbaar schrijft of het feit dat veel in jouw verhaal mij aantrok om te lezen. Zo helder, zoals je jouw situatie beleeft en ervaart, maakt jou een bijzonder mens. Alle details die je weet en omschrijft, maar ook vol liefde op papier weet te vertellen vind ik het meest bijzonder.

Ik heb zelf een plotseling overlijden van een neefje meegemaakt. Hij werd 2 jaar en twee maanden. Heel onverwacht en was vlak voor kerst overleden. Ze dachten ook een griepje en bleek een nierbekkenontsteking te hebben, waardoor zijn hart het opgaf. Eerder had hij een zusje, wat helaas doodgeboren werd. Later werd bewezen, dat dit allebei een ongelooflijk toeval bleek te zijn en niets met elkaar te maken had.

Zelf heb ik een kindje middels een miskraam verloren en voelde je als moeder, dat dit niet goed kon gaan. Dat bleek ook zo te zijn. Vorig jaar verloor een bekende van mij een dochter onverwacht tijdens een ongeval op vakantie. Zij mocht slechts 8 jaar worden. Heel toevallig was het laatste wat ik over haar zei tegen haar vader, toen ik haar voor het laatst zag: Ze lijkt net een engel, zo mooi!

Deze gebeurtenissen blijven je bij en heb nog veel verdriet. Vandaar, dat ik via deze site behoefte had aan een gevoel van herkenning. De zogenaamde toevalligheden of situaties die je opvallen, omdat ze zo vreemd raak zijn herken ik wel! Heel veel situaties herken ik ook bij mijn eigen dochter, toen ze kleiner was (is nu 6). Opmerkingen, die eigenlijk niet konden, maar wel werden verteld en mij wel bevreemdden maar die ik eigenlijk als toeval afdeed. Bijzonder is ook, dat ik zelf toen ik jonger was, mijzelf als ander persoon zag. Steeds schrok ik, als ik in de spiegel keek, omdat ik mij anders voelde. Heel gek eigenlijk en ik schaamde mij ervoor. Dit kon toch niet, maar waarom voelde ik het zo?

Toen mijn oma 10 jaar geleden overleed, wist ik op een vreemde manier, dat dit gebeurde en was niet verbaasd. Voor haar kinderen was het erg onverwacht. Toen ik 6 dagen voordat ze overleed met mijn moeder en haar zusje in het ziekenhuis op bezoek kwam (ze lag hier vanwege haar suiker, maar niets alarmerends in eerste instantie!), vroeg zij mij, terwijl mijn moeder en haar zus op de achtergrond met elkaar in gesprek waren, hoe het was in de hemel en of het daar mooi was. Ik vertelde automatisch hoe mooi het daar was en dat het goed was, zonder enige aanleiding hiertoe. Ik had het gevoel, dat het goed was wat ik vertelde en geloof daar tot op de dag van vandaag in. Ik voelde op een vreemde manier, dat ze dood zou gaan, terwijl er eigenlijk geen aanleiding toe was! Zes dagen later overleed ze, na het zeer bijzondere gesprek en ben heel blij, dat ze mij vertrouwde. Na haar dood voelde ik haar aanwezigheid in mijn kamer, als ik alleen was en dat voelde niet eng maar wel onbekend en zeer geruststellend. Ik wist, dat zij het goed had. Heel bijzonder! Zo zijn er meer van deze situaties, waardoor je gaat nadenken over een diepere dimensie in het leven, die niet te verklaren zijn!

Ontzettend mooi verteld, maar vooral herkenbaar, met zo veel gevoel. Ik weet niet wat dit verhaal mij moet vertellen, maar ben overtuigd dat ik hier veel uit kan halen voor mijzelf! Het voelt zo goed om te lezen, dat er ook iemand is, die zoekt naar herkenning en antwoorden, maar ook of vooral gaat geloven in bovenmenselijke (lees: voor vele mensen ondenkbare) situaties. Wel jammer, dat Frans en jij dit verdriet niet konden delen (althans, dit proefde ik uit het verhaal), vaak ging hij alleen naar buiten of een eind fietsen of vluchtte hij in zijn werk. Jij was zo vasthoudend in een antwoord op het waarom?, door boeken te lezen of gedichten op zoek naar herkenning en het liefst een antwoord. Misschien heb ik het mis maar lees het tussen de regels door. Het verbaast mij niet, dat jullie een andere weg zijn ingeslagen. Verdrietig vind ik het wel.

Verder of eigenlijk tot slot wil ik eigenlijk nog vertellen, dat jij een bijzonder mens bent met heel veel gevoel voor het neerzetten van jouw gevoelens. Ik wens je alle goeds voor in de toekomst! Dank je wel voor je bijzonder en intense verhaal!


Vriendelijke groeten,


Geraldine





14 januari 2008.

Lieve Yvonne,

Dank je wel voor de site die je hier hebt met zijn prachtige inhoud en
uitvoering.
Ik keek bij rainbow en kwam bij toeval(?) jou tegen, en vervolgens naar
deze site.

Toen ik hem opende keek Anna me aan en moest ik gelijk zo huilen en
iedere keer weer, zo een prachtig kind, zo direct komt ze binnen bij me.
Ik heb je verhaal gelezen, en als ik het verhaal noem doet het naar mijn
idee afbreuk aan zo iets dieps wat me raakt, maar ik weet het niet
anders te noemen.
Op vele plekken komen de herinneringen en de herkenning naar boven en
moet ik steeds huilen over zo een diepe verbinding met de dingen, die
dan zo ineens helder worden, die ik dan zo ervaar, bijvoorbeeld de
prachtige tekst van Inayat Khan.

Ik zal iets over mezelf vertellen.
Ik heet Paul, ben 57 jaar, ben het tweede kind van zes kinderen.
Boven mij was een zus, Elsje, die overleed gedurende/rond mijn conceptie. Daarna heb ik een broer die heet Frans. Daarna nog een zus die heet Ria,
die overleed toen ik 5 jaar was, toen een zus die heet Sylvia die
overleed toen ik 13 jaar was, en tenslotte heb ik nog een zus die heet Yvonne.
Vanuit deze ervaringen, en mijn eigen gevoeligheid is er zoveel
herkenning, en is het voor mij ook een stukje heling, over oud zeer,
gemis, de pijn van het hart, en zoveel verlangen naar samenzijn en
verbinding.

Ik wens je heel veel Liefde toe, en hoop dat het leven je verder omringt
met zachtheid en zorg, met koestering en warmte.

Het is dubbel, aan de ene kant het gemis en aan de andere kant zoveel
diepte in ervaring van het hart, van de liefde, het een gaat niet zonder
de ander, diepte en rijkdom.
Ik dank je, dat je, je liefde zo deelt.

Liefdevolle ,
harte groet,

Paul





18 juli 2007.

Graag wil ik jullie wijzen op een heel bijzonder kindje met de naam
Anna. Ze was slechts kort op aarde, maar haar betekenis is groot....

Haar verhaal is door haar moeder Yvonne opgeschreven en ontroerde me
ten diepste...
Door de liefdevolle en integere wijze waarop ze dit gedaan heeft,
maar vooral ook door de prachtige lessen die Anna alle mensen die
haar kenden heeft geleerd.....en nog leert middels haar verhaal.....

Ik droeg mijn overleden dierbaren altijd al mee in mijn hart, zodat
ze via mij voortleven...
maar het verhaal Anna liet me zien, voelen dat er een zielewereld is,
naast ons aardse bestaan.......en dat we er kracht en licht vandaan
mogen ontvangen.
Dat leven en dood beiden net zo 'zinvol' , ' waardevol' zijn...

Moge de site 'rondom Anna' je inspireren....

www.rondom-anna.nl

Lieve groet,
Karin

Geplaatst op het Forum van Rainbow Dimensions
(www.rainbow-dimensions.net)





10 Juni 2007.

Hallo Yvonne,

Je hebt je wonderbaarlijke verhaal heel mooi en integer verteld.
Ik begrijp nu beter wat je allemaal hebt meegemaakt,
en ik heb veel bewondering voor de eerlijke manier waarop je de
gebeurtenissen en je gevoelens hebt verwoord.
Telkens als ik een stukje las, was ik erg onder de indruk.
Het heeft mij doen beseffen, hoe kwetsbaar het lichaam
maar hoe sterk de ziel is. Ook heeft het mij ervan doordrongen,
dat we van elk moment met onze kinderen moeten proberen te genieten.
De band is zo bijzonder, dat we er een feestje van moeten maken.
Ik hoop, dat jij door dit hele project de dingen een plekje hebt kunnen geven.
Dit soort littekens gaat natuurlijk nooit helemaal weg,
maar ik heb het gevoel dat jij er nu heel stevig in staat en weer helemaal
aanwezig kunt zijn voor de kinderen die nu bij je zijn.

Groeten en veel liefs van Paul.




23 Maart 2007.

Hoi Yvonne,

Ik had al veel eerder willen reageren, want natuurlijk heb ik op 28
februari je website meteen bekeken. Ik was er helemaal stil van, zo
mooi vond (en vind!) ik hem, qua vormgeving en inhoud. Ik heb met een
brok in mijn keel de eerste helft van alle teksten gelezen, maar toen
kwam er familie op verjaardagsbezoek en is het er niet meer van
gekomen. Ik wilde alles in rust aflezen en bekijken, maar die rust is
in de afgelopen weken slecht te vinden geweest, eigenlijk door mijn
werk en allerlei gewone huis-, tuin- en keukendingen. Nu je me mailt,
besef ik dat ik te lang heb gewacht met reageren. Sorry. Ik heb
ruimte gemaakt en ben opnieuw naar rondom-anna gegaan.

En zo duik ik nu zojuist weer ademloos op uit die wonderlijke wereld
van pijn, verdriet, verlangen, hoop en vreugde, en opnieuw is er heel
veel losgewoeld in mijzelf. In jouw teksten (die ik erg goed
geschreven vind!) raakt de hemel de aarde. Naast de donkere bittere
nacht is er de straling van een gouden licht dat eeuwig is. Ik herken
zoveel. Een paar weken na het overlijden van mijn vader stond ik in
de bibliotheek en toevallig zag ik een rijtje boeken over leven na de
dood staan. In mezelf stelde ik mijn vader de vraag: ‘En hoe is het
nu pap, om dood te zijn?’ Wat er toen gebeurde, zal ik nooit meer
vergeten. Opeens voelde ik achter me een metershoge vlam van pure
liefde die mijn hart boordevol maakte. Hij stond daar! Ik heb me niet
omgedraaid, maar ik heb genoten van zijn warmte en liefde, stil en
aandachtig daar midden in de bieb, en ik wist dat hij me zei: ik hou
van je. Ik fluisterde ‘ik ook van jou, pap’. Na nog een korte tijd
verdween hij. Het is mijn duidelijkste gewaarwording van hem na zijn
dood geweest.

En heb ik je wel eens verteld van het visioen dat ik kreeg toen ik in
verwachting was van Tim, zonder dat ik dat nog wist? Ik lag ziek op
mijn bed in Pandipieri, Kenya, en opeens zag ik helder en duidelijk
in de hoek bij het plafond van de kamer een kindje naar me lachen.
Het was een klein meisje in een rood jurkje. Een paar dagen later
ontdekte ik dat ik zwanger was. Tim is geboren (en ik was heel
verbaasd dat het een jongetje was) en zoals je nog wel weet hebben we
heel veel moeite met hem gehad omdat hij zo vreselijk driftig en
koppig kon zijn. Het was een klein, boos, ongelukkig jongetje dat
thuis (niet op school!) om het minste of geringste explodeerde. Toen
hij zeven jaar was, wist ik me geen raad meer. Hij ontlaadde zich
vooral tegen mij, Frank kon hem op zulke momenten nog wel bereiken
maar ik niet. Ik kon absoluut geen liefde meer voor hem voelen. Het
enige wat me op de been hield, was de gedachte aan het visioen dat ik
ooit had. Dat maakte dit kind bijzonder. Ik besloot samen met Tim in
therapie te gaan: ik vond het belangrijk dat er niet alleen naar Tims
gedrag gekeken werd, maar ook naar mijn reacties daarop. We bereikten
elkaar totaal niet, we vochten alleen nog maar. Ik koos voor een
reďncarnatie-therapeute en Tim en ik deden aparte sessies. Ik ging in
hypnose, Tim tekende en vertelde. Algauw werd duidelijk waar mijn
reacties op Tim vandaan kwamen: op woedend schreeuwen reageer ik met woedend terug schreeuwen vanuit de pure angst die ik ooit als klein
meisje beleefde toen een motorrijder woedend naar me schreeuwde nadat hij onderuit gegaan was door een verkeersfout die ik maakte.
Ik leerde anders omgaan met deze ‘trigger’.

Het heel bijzondere volgde een paar weken later: toen vertelde Tim op
een dag aan Petra (de therapeute) het verhaal van een klein meisje
dat veel door haar ouders geslagen werd. Haar moeder sloeg haar dood
en het meisje ging naar de hemel, maar ze dacht aldoor bij zichzelf:
‘Maar ik zál blijven vechten, ik zál blijven vechten!!’ Toen ik de
tekening zag die hij daarbij maakte, stond mijn wereld even stil: een
klein meisje in een rood jurkje steeg op naar de hemel…
Deze sessies waren bevrijdend en zijn een nieuwe start voor ons
geweest. Na een hele lange, moeizame weg van vallen en opstaan waar
we vaak zij aan zij knokten voor een goede toekomst is Tim nu een
levenslustige, vrolijke, blije 18-jarige. Hij straalt en treedt de
wereld met open armen, nieuwsgierig en vol vertrouwen tegemoet. Hij
is niet vaker boos dan wie ook van ons en heeft geen driftbuien meer.
En ik ben gek op hem, ik hou zielsveel van hem!

Ik vind je website echt prachtig, prachtig! Je brengt je boodschap
heel goed over op een rustige, ingetogen, maar indringende manier.
Juist daardoor is hij zo ontzagwekkend en ontroerend. Alle
kunstwerken, gedichten en verhaalfragmenten versterken dit enorm.
Geweldig dat je in de Zens/Jonas komt! Ter vergelijking trouwens: ik
zat met mijn website pas na een half jaar op 700 bezoekers.
Je brengt dus een stukje hemel naar heel veel mensen, en wie weet wat
er in de toekomst nog van komt…

Heel veel groeten,
M.




28 februari 2007.


Lieve Yvonne,

Al een aantal uren ben ik aan het lezen op je prachtige website,
veel herken ik, heb ik eerder gelezen of je hebt me erover verteld.
Je dromen, de bijzondere gebeurtenissen, de uitspraak van David bij de
regenboog op de 17e dag.
Ik herinner me nog waar we elkaar ontmoetten toen je me daar over vertelde:
op de Heurntjesweg, waar je wandelde met baby Julian en waarna we samen naar je huis liepen en je me vertelde over Jullie An.....om nooit te vergeten.... het bijzondere oogcontact dat ik kort daarna met Julian had.
Foto's heb ik bekeken, nog niet de verhalen bij de mooie afbeeldingen
rechts. Die bewaar ik nog.
Het is zoveel, zo bijzonder verdrietig en bijzonder mooi tegelijkertijd...

Ik heb nu gelezen tot en met de kamer van het hart....
Er zijn veel mensen die in me opkomen aan wie ik het zou willen
doorsturen, maar niet zomaar naar een groep,
ik wil er iets persoonlijks bij schrijven bij ieder aan wie ik je
bericht doorstuur.
Het doet me heel veel, roept herinneringen op en opent mijn hart.

Ik wil je heel hartelijk danken dat je 10 jaar na de geboortedag van
Anna weer zo'n iets prachtigs in de wereld hebt gebracht....
Dank aan Anna, aan David , aan Frans, aan Julian en aan Yvonne de
moeder van David Anna en Julian
en de schrijfster van deze prachtige website!


liefs en een warme knuffel,



Josien 



                                                volgende pagina