W e fietsen naar Bocholt en picknicken in een park bij een speeltuintje. Daar zie ik ze voor het eerst: kleine meisjes van ongeveer twee jaar.

Overal zijn kleine meisjes en sommige meisjes lijken een beetje op haar.
Er huppelt een meisje rond met ongeveer hetzelfde jasje en dezelfde haardracht.
Het doet zo'n pijn om naar haar te kijken, ik moet mijn ogen afwenden.

Ik hoef niet meer op haar te letten.
Ik hoef haar niet meer in de gaten te houden als ze van de glijbaan gaat.
Ik hoef niet meer bang te zijn dat ze in de vijver valt.

Ze is heel ver weggevlogen en tegelijkertijd is ze heel dichtbij.......

                       inhoudsopgave                  volgend >>