G eboortedag van Anna.
Vandaag zou Anna twee jaar zijn geworden.
Haar geboorte kondigde zich aan met beginnende weeën op donderdagavond 27 februari 1997 en werden in de loop van de nacht geleidelijk heviger. Op vrijdagochtend om 9.42 uur kwam Anna vlot ter wereld en ademde haar eerste teug lucht. Het was een thuisbevalling in onze eigen slaapkamer temidden van vazen vol met bloeiend hout. De zon scheen naar binnen.
De placenta werd door de verloskundige gecontroleerd. Zij was over deze placenta buitengewoon verbaasd.
Zoiets had zij nog nooit gezien, wel erover gelezen en ze zei dat het eens op de vijfhonderd keer voorkwam. De naam ervoor is 'velamenteuse insertie van de navelstreng'.
Een citaat uit een vakboek: " Zelden (1 - 2 %) is de insertie velamenteus: de navelstreng insereert (ontspringt) in het chorion buiten de placenta, de vaten vertakken zich daar en lopen over een korte of lange afstand door de vliezen naar de choriale plaat (= eigenlijke placenta) toe. Bij het breken van de vliezen kunnen de foetale vaten soms scheuren."
Mijn vliezen braken vlak voor het persen maar als dit eerder was gebeurd had het haar dood kunnen worden. Dit verhaal maakte niet al te veel indruk op ons.
Het was goed gegaan en ik was zo opgelucht dat het kind eruit was. Eindelijk had ik mijn zo gewenste dochter gekregen! Natuurlijk moest ze Anna heten. Dat wist ik al heel lang.
Lang voordat ik überhaupt over kinderen krijgen nadacht. Al wel tien jaar lang had ik twee namen in mijn hoofd die ik mooi vond: David en Anna. De betekenis van deze namen wist ik niet.
Op een dag besloot ik het op te zoeken in een namenboek en las het volgende:
Betekenis van Anna: "genade, begenadigde, liefelijke, aanvallige".
Betekenis van David: "lieveling, vriend". Ze bleken ongeveer eenzelfde betekenis te hebben wat ik erg mooi vond.
Nu was het zover: een jongen en een meisje! Wat ons betreft waren we compleet.
Lief meisje, klein vrouwke: welkom op deze aarde.

Dit wordt een hele moeilijke dag. Deze dag hadden wij ons wel anders voorgesteld. Met ballonnen in de tuin, taart en cadeautjes, met een stralende jarige Anna als middelpunt.
Begin februari was ik met haar op de verjaardag van Anna-Lina, het dochtertje van een vriendin, dat drie jaar werd. Dit maakte Anna een beetje bewust van het feit dat zij ook gauw jarig zou zijn. "Anna oot?" "Ja, Anna is ook bijna jarig en dan krijg je cadeautjes en taart."
Zondagochtend: we gaan naar haar toe met de cadeautjes die we al hadden.
David pakt ze voor haar uit: een puzzeltje, een Ostheimer aapje en leeuwin met jong, een boekje over de lente. We leggen de cadeautjes naast haar op het grote bed.
We praten tegen haar, zeggen haar dat ze toch een beetje jarig is. Frans en David zingen zelfs een beetje voor haar, dat kan ik niet opbrengen.

Hoe was het vorig jaar? Verdorie: haar eerste verjaardag was raar.
Op 24 februari 1998 overleed een broer van mijn (overleden) vader. Ik was vast van plan naar zijn begrafenis te gaan. We verwachtten dat deze zou plaatsvinden op vrijdag de 27ste maar dit werd zaterdagochtend 28 februari: op Anna's eerste verjaardag. Wat te doen? Ik besloot toch te gaan en we vierden haar verjaardag 1 dag eerder. Wat maakte dit tenslotte uit. zo'n kleintje merkt er helemaal niets van en ze zou nog zo vaak jarig worden!
Anna zag er prachtig uit in haar rode fluwelen jurkje dat mijn moeder voor haar had gemaakt.
De avond van de 27ste nam ik de laatste trein naar Enschede en genoot van de luxe om de hele weg ongestoord te kunnen lezen. De kerkdienst was zaterdags al rond elven in Boekelo.
Op uitdrukkelijk verzoek van de familie was het niet mogelijk persoonlijk te condoleren. Dit kon alleen schriftelijk. Heel raar: je loopt langs de tafel waar de nabestaanden zitten en je mag er niet naar toe. Het voelde heel eenzaam (voor hun) en onnatuurlijk.
Rond drie uur 's middags namen mijn zus en ik de trein terug via Amersfoort waar zij uitstapte.
Ik zou volgens de planning tegen zessen thuis zijn, mijn jarige dochter nog kunnen zien en haar zelf naar bed kunnen brengen.
In Rotterdam bleek dat er een storing was. Alle treinreizigers zouden met bussen naar station Dordrecht worden gebracht vanwaar de treinen weer zouden rijden. Het lukte me in de chaos met een van de eerste bussen mee te komen. En uiteindelijk vertrok vanaf Dordrecht een trein richting Roosendaal waarin ik zelfs nog een zitplaatsje had bemachtigd.
De trein reed slechts korte tijd waarna stilstand zonder enige uitleg. Ik belde naar huis om Frans te vertellen dat ik geen flauw idee had wanneer ik thuis zou zijn. Dat hij Anna maar naar bed moest brengen. En moest toen vreselijk huilen in die overvolle coupe. Mensen schrokken.
Een vreemde vrouw hield me vast en ik stamelde: "het gaat wel weer maar ik kom net van een begrafenis en mijn dochter is vandaag 1 jaar geworden en nu zie ik haar straks helemaal niet meer!"

We bekijken de foto's van deze eerste verjaardag. Op één van de foto's is de taart te zien die ik voor haar bakte: het was een vlindertaart.

<< vorig                  inhoudsopgave                  volgend >>