Zij die leven geeft.
Juni 1999.

E rgens in die maand ga ik op bezoek bij Anita, de moeder van Eva.
Eva, ook een Winterswijks meisje van twee jaar, is een maand voor Anna plotseling overleden. We hebben elkaar twee keer op het kerkhof gesproken en ik heb de behoefte naar haar toe te gaan en haar verhaal te horen. De ouders van Eva hebben onze brief gekregen via kennissen die hun kind op de vrije school hebben.
Anita vertelt van de droom die haar vijfjarige dochtertje ongeveer twee weken voor Eva's dood had. 's Ochtends aan het ontbijt had haar dochtertje gezegd: 'Mama, ik heb zo raar gedroomd. We konden allemaal verdrinken in een zee van tranen. En het was om Eva. 'Wat was er dan met Eva?' had Anita gevraagd. 'O niks, nou ga ik spelen.' Anita had de droom in verband gebracht met de pas begonnen zwemlessen van haar dochter.

Eva is op zondagavond 24 januari gestorven nadat ze een kleine week grieperig was geweest. Ze was niet buitengewoon ziek, had geen hoge koorts en leek vrijdags ervoor weer helemaal opgeknapt.
Zaterdags was het weer minder en die zondag lag ze de hele dag op de bank wat te slapen. Tegen de avond werd ze erg zweterig en Anita belde de huisarts. Na overleg besloten ze dat hij over een uur langs zou komen want op dat moment sliep ze.
Eva werd nooit meer wakker en stierf binnen het uur. Anita voelde dat het helemaal niet goed was en probeerde haar wakker te maken. 'Eva, bij ons blijven!' maar ze was heel snel weg. Reanimatie mocht niet meer baten.
De oma van Eva vertelde na Eva's dood dat zij altijd al een soort voorgevoel heeft gehad. Ze paste regelmatig op haar en als ze naar het slapende meisje ging kijken dacht ze wel eens: 'Dit kind blijft niet lang. We mogen haar niet houden.'
Een zus van Anita had in dat fatale weekend een vreemde droom. Eva was kwijt. Iedereen zocht koortsachtig en was in paniek. Alleen Anita was heel rustig. Ze konden Eva niet vinden.
Op het lichaam van Eva is obductie verricht. Een onbekend ? virus heeft haar hart bereikt en is haar fataal geworden.

Anita en ik wisselen ervaringen uit. We hebben veel overeenkomsten wat betreft de verwerking van het verdriet.
Ook Anita had al kort na Eva's dood toch ook een wonderlijke rust in zich. Ze hebben op hun manier heel goed afscheid genomen van Eva. Over haar begrafenisdienst zegt ze: 'Het was ook heel mooi.' Ze is veel directer geworden naar mensen toe. Stelt zaken minder uit. Haar geloof is erdoor versterkt. De naam Eva betekent: zij die leven geeft.
Anita zegt nu dat haar gestorven dochter haar letterlijk het leven heeft gegeven.

<< vorig                  inhoudsopgave                  volgend >>