O p de laatste schooldag voor de vakantie is er vanaf tien uur koffie voor de ouders als afsluiting van het schooljaar. Ik fiets er onbevangen naar toe maar eenmaal op school aangekomen merk ik dat ik voortdurend moeite heb om mijn tranen te bedwingen. zo'n afsluiting heeft toch iets feestelijks en zo voel ik me absoluut niet.

Vakantie. Frans en David zullen zes weken vrij zijn. We gaan proberen samen tot rust te komen.
De eerste week willen we onbereikbaar zijn voor de buitenwereld.
Leo brengt ons met zijn caravan veertig kilometer Duitsland in. We staan een week op een camping in de buurt van Reken. We fietsen, zien wilde paarden en veel reeën, we praten, lezen en rusten veel.
Ik trek me terug voor de buitenwereld, op het stretchbed in de voortent of op bed in de caravan.
Aan het eind van de week verlangen we erg naar huis. Het is heerlijk om weer thuis en vooral om in de tuin te zijn. De mais op de akker staat al zo hoog dat we onzichtbaar zijn geworden vanaf de weg. De moestuin lijkt op een mini-Findhorn met enorme kolen en alle mogelijke groenten- en bloemenpracht. Het is alsof de bloemen en planten extra hun best hebben gedaan en ons met hun schoonheid willen troosten.
De jonge zwaluwtjes zijn bijna zover om uit te vliegen. Met z 'n viertjes zitten ze op de hoge deeldeur en laten zich lekkere hapjes toestoppen door hun ouders. Niet lang daarna houden ze vliegoefeningen met hun soortgenoten. Soms vliegen er wel veertig zwaluwtjes rond de boerderij! Anna: als jij een vogeltje was dan zou je een zwaluwtje zijn.

Op 13 juli gaan we voor het eerst naar de verloskundige. We nemen David mee. Daar aangekomen vraagt hij: 'wat gaan we hier doen?' Ik zeg dat een mevrouw gaat luisteren of mama misschien een kindje in de buik heeft. Hij kijkt zeer verrast en blij.
Na een zeer uitgebreide intake mag ik gaan liggen op de onderzoekstafel. En dan horen we na enig zoeken het hartje kloppen. Mijn God, het is echt waar. Pas op dat moment, ruim zeventien weken zwanger, kan ik het kindje toelaten en deze zwangerschap voorzichtig accepteren.
Daarna gaan we naar Anna's grafje om de bloemen te verversen. Van een kloppend hartje naar een lichaam zonder hart.
Weer thuis aangekomen wil David direct de oma's bellen om te vertellen dat mama een kindje in haar buik heeft. Ik schrik even maar heb dan zoiets van: okee, doe maar. Ik vind het zo moeilijk om het te vertellen en wil het nu ook niet langer verzwijgen. Uiteraard willen ze mij ook spreken. Ze klinken zeer verrast en zijn blij voor ons.

Die week is David euforisch over het nieuws van het kindje in de buik. Hij kijkt me aan alsof ie verliefd op me is.
In de moestuin: 'mama, nou moet je eens aan deze bloemen ruiken, dan ruikt het kindje het ook'. Aan tafel: 'ik ga naast het kindje zitten'. We halen herinneringen op aan Anna's geboorte. Hij was toen ruim drie jaar. Hoe ze bij me dronk en hoe ze in bad ging.

Beide moeders blijken enige dagen nadat zij het nieuws te horen hebben gekregen, toch min of meer gekwetst dat zij zo laat op de hoogte werden gesteld. Zij uiten dit niet rechtstreeks naar mij maar via via. Ik vind dit zeer pijnlijk. Kunnen ze dan niet begrijpen dat dit geen gewone zwangerschap is? Okee, ze mogen dit best zo voelen. Ze hadden eerder in vertrouwen genomen willen worden, de manier waarop ze het te horen hebben gekregen deugt niet. Hoe heb ik dit zo lang voor hen kunnen verzwijgen. Maar zeg dit tegen je partner of iemand anders maar niet tegen ons. Probeer het te begrijpen en te respecteren. Ik moet dus nogmaals uitleggen hoe deze zwangerschap voor mij voelt. Op het moment dat ik het hartje hoorde kloppen kon ik zelf deze zwangerschap pas toelaten. Hoe had ik het dan al eerder kunnen vertellen?

<< vorig                  inhoudsopgave                  volgend >>