Het huis van de dood.
Oktober 1999.

E en uitspraak van David op 1 oktober: 'als je dood gaat in de hemel word je geboren op aarde'.
Een vriendin die astrologe is, kijkt naar het sterfmoment van Anna. Haar zon (die staat voor levenskracht, het hart) stond op het moment van overlijden (15.10 uur) in het achtste huis, het huis van de dood.
Iedere twee uur binnen 24 uur wisselt dit.

Op een avond haal ik de tassen met babykleertjes tevoorschijn en ga ze sorteren. Ik kom natuurlijk ook kleren van Anna tegen maar het is niet buitengewoon pijnlijk. Of ik ze de nieuw baby aan zal trekken weet ik nog niet. Er is in ieder geval een enorme voorraad: van Sophia, van David en van Anna.
Het kindje in mijn buik gaat letterlijk steeds meer plaats innemen. Ik ben heel zichtbaar zwanger en voel het veel bewegen. Ik voel me niet schuldig dat ik meer met Anna bezig ben dan met het groeiende kind in mijn buik. Het nieuwe kind weet en begrijpt dit.
We hebben twee namen: Judith (van de droom) en een jongensnaam daarvan afgeleid: Julian.
Langzaamaan beginnen we de babykamer in te richten. Het ledikantje gaat van zolder en de commode wordt ingeruimd. Ik naai nieuwe gordijnen van regenboogstof.

Twaalf oktober is David's zesde verjaardag. We verstoppen het gezamenlijke cadeau, een nieuwe fiets, in de tuin. Voor David maken we er een leuke dag van maar het is zo moeilijk en raar zonder haar. Op zijn kinderfeestje rijdt een buurman alle kinderen per tractor met kar erachter naar het donkere bos, waar we spelletjes doen.
Het weekend erop komen Frank en Monique met de kinderen logeren. Op zondagochtend bekijk ik samen met de jongens de foto-albums van Anna. Er zit een levend lieveheersbeestje in Anna's babyboek......

We hebben een nagesprek met de kinderarts. Bespreken het verloop van die donderdag. Heeft ze pijn gehad? Volgens hem niet, wel heeft ze het benauwd gehad en dat is een akelig gevoel.
Hij geeft toe dat de reanimatie eigenlijk geen zin had. In anderhalf uur hebben ze wel tien maal de cyclus die hoort bij het reanimeren herhaald. Tegen beter weten in dit blijven proberen, juist omdat het om een kind ging. De hartspier was toen maximaal uitgerekt en deed eigenlijk niks meer.
Hoe zag haar hart eruit bij de geboorte? Dit is niet bekend, misschien was het toen ook al wel groter. Een ding is zeker, haar hart kan niet in die paar dagen tijd dat ze ziek was, zo groot zijn geworden. Dat is al eerder begonnen.
Hij vertelt dat het gewicht van haar hart bij obductie 156 gram was. Een normaal kinderhart op haar leeftijd is ongeveer 55 gram. Er zat bindweefsel aan de binnenkant van het hart wat erop duidt dat er al eerder iets mis is gegaan. Heeft de winterblootstelling het proces versneld? Nee, dat had er niets mee te maken. Bij de obductie is geen enkel virus aangetoond.

We sparen onszelf niet en stellen een vraag die af en toe als een vaag schuldgevoel opspeelt.
Hoe was het gegaan als ze woensdagavond al was binnengebracht in het ziekenhuis? Hij gaat hier uitvoerig op in. Uitgaande van de gunstigste omstandigheden, dat wil zeggen medicatie, echo-onderzoek, opname op een kinder-i.c., dat alles al op woensdagavond had het proces niet kunnen stoppen. Het was een onomkeerbare zaak.
Hij heeft achteraf haar dossier nog uitgewisseld met een collega van de kinderhartafdeling in Nijmegen. Deze laatste zei dat, ook al hadden ze haar direct op hun i.c. gehad, ze het nog niet gered zou hebben. Of het erfelijk is, is niet bekend. Het wordt aangeraden broertjes en zusjes te laten onderzoeken.We maken een afspraak voor David in november.
Hij krijgt dan een standaard kindercardiologisch onderzoek inhoudende een e.c.g., een longfoto en een uitgebreide echo van de hartstreek.
Hij raadt aan om het nieuwe kindje al met zes weken voor het eerst te laten onderzoeken.

<< vorig                  inhoudsopgave                  volgend >>