Zeven jaar later.
December 2006.

P as geleden vonden Julian en ik een dode nachtvlinder in de keuken. 'Ooo wat zielig' zei Julian waarop ik vertelde dat deze vlinder al lang naar de hemel was gegaan. 'Bedoel je dat er dan iets uitkomt van jezelf dat naar de hemel gaat?'
Hij wordt bijna zeven jaar.... Het is zeven jaar later....
David is inmiddels dertien. Frans en ik zijn al vijf jaar niet meer samen. Doordat we samen kinderen hebben blijven we wel met elkaar verbonden en in contact. Sleutelwoorden hierbij zijn: communicatie en respect.

Als kind dacht ik dat alles wat in boeken geschreven stond, waar was. Langzamerhand kwam ik er achter dat dit niet altijd zo hoeft te zijn. Op het wereldwijde web staat heel veel geschreven waarvan niet alles waar is.
Alles wat in dit verhaal staat is echt gebeurd. Het is de onopgesmukte, feitelijke waarheid. Er is niet gesjoemeld met data, er zijn geen gedane uitspraken verfraaid. Hiermee doel ik met name op de tekenen, uitspraken e.d. die erop zouden kunnen wijzen dat dezelfde ziel is teruggekomen.

De belangrijkste en meest opvallende voorvallen:

  • David's laatste woorden tegen Anna in haar kistje:
    'Anna, kom je nog een keertje terug?'
  • De zeventiende dag: bij het zien van een regenboog zegt David: 'Anna komt weer terug.' Ik weet dan nog niet dat ik zwanger ben. We hebben een keer gevreeën, een maand na haar dood. Op dat moment was er bij beiden een sterke drang. De laatste keer dat we hadden gevreeën was heel lang geleden: bij Anna's conceptie, bijna 3 jaar eerder.
  • In november 1999 zegt David: 'Straks komt ze weer bij ons maar dan ziet ze er anders uit'.
  • Het geboortegewicht van Julian is exact gelijk aan het geboortegewicht van Anna, beide kinderen waren 4180 gram.
  • De onbewuste naamgeving van Julian. Ju li an. Jullie Anna? Is Julian jullie Anna?


In de afgelopen zeven jaar zijn er ook door Julian zelf bepaalde uitspraken gedaan die zorgvuldig en in stilte zijn opgeschreven:
  • op driejarige leeftijd: Julian wordt wakker naast mij in het grote bed. 'Hoi, ik ben Julian.' Even daarna: 'Dat is Anna oot' (ook). 7-2-2003
  • op vierjarige leeftijd: 'Mam, toen ik nog klein was, was jij een beetje verdrietig. Toen ik nog een baby was. Toen had je mij gemist.' 15-4-2004
  • op vijfjarige leeftijd: 's ochtends bij Frans in bed. 'Dat was ik wel, maar ze hadden een andere naam bedacht voor mij' zegt Julian bij het zien van de foto van Anna in het badje. 26-6-2005
  • bijna zes jaar: 'Als je dood gaat mag je ook weer dezelfde mama kiezen.' 's ochtends bij Frans in bed, 4-12-2005.
  • ruim zes jaar: 'Mama, weet je waar ik aan denk? Op het journaal was dat in een ander land waar ze een andere taal spreken, dat er een klein neushoorntje geboren was.'
    Waarop ik antwoord: 'o, dat is lief. Net zoals jij bij mij geboren werd.'
    Julian: 'Eerst werd Anna bij jou geboren. Toen kwam ik weer.' 16-9-2006, 's avonds in de woonkamer.
In de eerste jaren van zijn leven zei Julian altijd bij het zien van foto's van Anna, dat hij dat was. Ook herinner ik me een bezoek aan onze huisarts. Julian was nog een baby en ging mee. Hij was zelf niet ziek, het consult was voor David of voor mezelf. Dat weet ik niet meer precies. Het was in ieder geval de eerste keer dat Julian in de praktijkruimte van de huisarts kwam. Vanaf het moment dat we daar naar binnengingen begon hij onbedaarlijk te huilen en was ontroostbaar.

In de tijd dat we nog samen op de boerderij woonden, troffen we op een zaterdagavond een kleine, aangereden ree langs de weg in de Bekendelle. Het reetje was nog warm, het was net gebeurd. 'Ooo' zei ik, 'wat jammer nou, het is gegroeid in de buik van de moeder, het is geboren, groter geworden en toen is het doodgegaan'. "Ja' zei David, 'dat was met Anna ook'.
Waarom gebeuren zulke dingen? Waarom ging ze zo snel weer terug naar het licht?
Is Anna 'een boodschapper die juist door haar vroege dood een grote groep mensen aanzet tot de bezinning en groei die wij allen in deze tijd van snelle verandering en grote uitdagingen zo hard nodig hebben'?
Is het de bedoeling om hiervan te getuigen? Dat er veel meer is tussen hemel en aarde?
Moeten de 'zilveren zaadjes van de akkerwinde' op vele plaatsen in de zwarte aarde terecht komen en daar hun 'onvermoede' werk doen?
Moeten wij pijn kennen opdat mededogen en wijsheid kunnen groeien zoals verwoord door de vaak geciteerde profeet Kahlil Gibran? 'Je pijn is het breken van de schaal die je inzicht omsluit. Zoals de steen van de vrucht breken moet, opdat haar hart in de zon moge staan, zo moet jij pijn kennen.'

Voor ons is het heel goed mogelijk dat dezelfde ziel is teruggekomen. Het is beslist niet zo dat we dit perse zo willen zien vanuit een ongezonde rouwreactie.
Gelet op de beschreven gebeurtenissen kunnen we er niet omheen. We moeten er rekening mee houden dat het zo zou kunnen zijn. De grootsheid en wonderbaarlijkheid van dit geschenk vervult me soms met eerbied en dankbaarheid.
Het is niet zo dat je kunt zeggen dat Anna is teruggekomen. Als 'boodschap' is het wel een paar keer zo genoemd door David heen omdat het blijkbaar de bedoeling was dat wij het zouden opmerken.
Deze ziel was even als de persoon Anna bij ons, is teruggegaan naar het licht en vervolgens heel snel teruggekomen in de persoon Julian.
Julian is niet dezelfde als Anna. Hij is beslist een andere persoon, een ander kind. Het kind Anna bestaat alleen nog in onze herinneringen en blijft altijd dat bijna tweejarige meisje.

Op 25 februari 2004, precies vijf jaar na haar dood, was ik in Parijs met een vriend. We gingen die ochtend naar de mis in de Notre Dame.
Het openingslied was als volgt:
'Changez vos coeurs! Changez vos coeurs,
et croyez a la Bonne Nouvelle!'

David en Julian zijn zich van dit alles niet bewust. Tot nu toe hebben we hierover nog nooit met hen gepraat. Voor David is het zo dat hij een zusje in de hemel heeft en een nieuw broertje hier op aarde. En zo is het ook. Te zijner tijd zal David het hele verhaal wel een keer gaan lezen op het internet. Wat Julian betreft zullen we hem zeker niet belasten met dit hele verhaal.

In 2003 had ik een bijzondere droom waarvan de betekenis lange tijd raadselachtig was.
Voor mij loopt een meisje slepend een hoge trap op. We bevinden ons in een soort schoolgebouw. Op de een na hoogste trede zakt ze in elkaar en geeft over. Ze ligt heel stil. Ik help haar en er komen meerdere vrouwen toesnellen.
Het meisje zeult een grote witte krat mee met vakken vol met dikke brokken edelstenen.
Ze komt bij en ik neem haar mee naar de wc-ruimte om haar gezicht te wassen.

Ik draag mijn kostbare schat na zeven jaar de wereld in, het internet op. Reacties zijn van harte welkom.

Tot slot: in de week dat Anna stierf werd er een bord geplaatst voor automobilisten bij de ingang van de Bekendelle, als je het donkere bos binnenrijdt.
Veel later 'zag' ik wat er stond: 'Ontsteek uw lichten'. 

<< vorig                  inhoudsopgave



Met speciale dank aan:
Onno - voor het ontwerpen en bouwen van deze site.
Monique van der Zanden - voor haar toestemming tot publicatie van de sprookjes.