I n een Duitse boekwinkel vind ik een boek dat ik nodig heb. Het heet 'Tröstliche Begegnungen mit verstorbenen Kindern' en is geschreven door een Australische professor in de sociologie genaamd Cherie Sutherland. Het oorspronkelijk Engelstalige boek verscheen in 1997 voor het eerst in Australie.
Het gaat over gestorven kinderen die spontaan, dus zonder tussenkomst van een medium, op een of andere manier contact opnemen met hun ouders. Dit contact opnemen kan zijn op verschillende manieren. Ouders voelen een aanwezigheid, horen de stem van hun kind, spreken met hem of haar, ze ruiken een bepaalde geur die sterk verbonden was met hun kind, ze voelen een aanraking.
Heel soms zien ze zelfs hun gestorven kind, voelen dat het hen een boodschap wil geven.
Sutherland buigt zich al jarenlang over dit fenomeen van spontane contacten na de dood en kon talrijke ouders bewegen hun ervaringen in dit boek te vertellen.
In het voorwoord zegt de schrijfster (vrij vertaald): 'We weten niet waarom sommige mensen na-de-dood-contacten beleven en andere niet. We weten niet, waarom sommige mensen op het stervensogenblik contact hebben, terwijl andere pas jaren later bezoek krijgen.
We weten niet, waarom de ene een visioen krijgt en de andere een stem hoort. Een ding is zeker: al deze dingen gebeuren echt. Na-de-dood-contacten kunnen zeer divers zijn.
Uit de verhalen die in dit boek verzameld zijn, kunnen we leren om onze waarnemingen en gevoelens te vertrouwen. Als u zelf zo'n ervaring is overkomen: neem het dankbaar als troost aan. Is het u tot nu toe niet overkomen: vertwijfel niet en voel u niet bedrogen. Verzoen u hiermee en lees de verhalen van degenen die het wel is overkomen. Open u voor de troost en kalmerende werking die deze verhalen bewerkstelligen.'

Het boek wil andere mensen aansporen over hun ervaringen te vertellen en de goede boodschap verspreiden dat de dood niet het einde is maar een overgang. De schrijfster geeft ook toe dat dit soort ervaringen voor de meeste mensen eenvoudigweg onvoorstelbaar is.
'Onze maatschappij is zo cynisch, dat zulke fenomenen kort en bondig als hallucinaties behorende bij het treuren, worden afgeschoven. Waarna men ongestoord tot de orde van de dag kan overgaan.'
Aan de andere kant is het zo, zegt zij, dat vele mensen boodschappen uit de geestelijke wereld negeren.
Dit is precies wat Inayat Khan bedoelt wanneer hij zegt:

Velen schijnen klaarwakker
voor het uiterlijke leven,
maar slapend voor het innerlijke leven;
en hoewel de kamer van het hart voortdurend
bezocht wordt door hemelse wezens,
kennen ze hun hart niet,
want ze zijn niet daar.

In het tweede deel van 'Tröstliche Begegnungen mit verstorbenen Kindern' staan persoonlijke ervaringsverhalen van ouders.
Zo is er het verhaal van Lara en haar zoontje Daniël. Daniël was drie jaar toen hij door een ongeluk om het leven kwam. Lara vertelt over de speelgoedbeer van Daniël. Als je de buik van deze beer indrukt zegt hij: 'mama, ik hou van je'. Druk je op de rechterpoot dan hoor je: 'pak mij alsjeblieft op en hou me vast'. Als je op de linkerpoot drukt zegt hij: 'mama, ik hou van jou, speel je met mij?'. Op de avond van Daniël's begrafenis zet deze moeder de speelgoedbeer op een kastje naast haar bed.
Op een middag, als zij aan het koken is, begint de beer te praten. 'Mama, ik hou van je. Pak mij alsjeblieft op en hou me vast.' Om de beer dit te laten zeggen moet iemand eerst op z 'n buik drukken en daarna op de rechterpoot. Maar er is niemand in de buurt van de beer! Ze gaat ernaar toe en houdt de beer vast. Ditzelfde gebeurt iedere keer weer maar niet dagelijks. Ook haar man en de andere kinderen horen de beer praten.
Voor Lara was het duidelijk dat haar zoontje nog bij haar in de buurt was en haar wilde laten weten dat het goed met hem ging.
Op het moment dat de familie vanuit hun stacaravan verhuist naar een andere woning, stopt het spontane spreken van de beer.

Een ander boek dat hierop aansluit vind ik in de bibliotheek. Het is vertaald uit het Amerikaans, geschreven door Bill en Judy Guggenheim en heet 'Tekenen van geluk. Signalen uit de hemel'.
Ook dit boek gaat over spontane contacten met overledenen. De Guggenheims noemen dit 'after-death communications' of 'ADC's' wat vertaald werd als postume contacten.
Hun definitie was als volgt: 'een postuum contact of postume communicatie is een spirituele ervaring die plaatsvindt wanneer iemand direct en spontaan contact krijgt met een overleden familielid of vriend.' Met 'direct' bedoelen zij dat er geen derde partij bij betrokken is zoals bijvoorbeeld een medium, een helderziende of hypnotiseur. Het is 'spontaan' omdat de overledene degene is die het initiatief neemt tot het contact en ook bepaalt wanneer, waar en op welke manier dit gebeurt.
Dit beslist niet zweverige boek bevat talloze verhalen die zijn ingedeeld in twaalf vormen van postuum contact. Zo is er bijvoorbeeld een hoofdstuk 'vlinders en regenbogen'.
Het zeer gedegen onderzoek van de Guggenheims nam zeven jaar in beslag waarin ze meer dan 3300 verslagen op basis van interviews met 2000 mensen in alle vijftig Amerikaanse staten en de tien Canadese provincies, verzamelden.
Wat zou het goed en belangrijk zijn als zo'n onderzoek ook in Nederland zou plaatsvinden.

<< vorig                  inhoudsopgave                  volgend >>